مکن آشفته زلفت را پریشان می کنی جانم
نه از دینم اثر ماند نه آثاری ز،ایمانم
چو بی من باد نوروزی به زلفان تو زد شانه
به چشمانت قسم زان پس،چو گیسویت پریشانم
چو در چشمان پرنازش به عشوه می کشد سرمه
سیه چون سرمه می گردد جهانی پیش چشمانم
چنان با ناز می خوابد که می ترسم از آن روزی
کند ناگاه بیدارش اگرپلکی بگردانم
نسیم یاد رخسارش وزد چون در حریم جان
شکوفه می زند هر دم سر از چاک گریبانم