پاییز می‌رسد که مرا مبتلا کند
با رنگ‌های تازه مرا آشنا کند
پاییز می‌رسد که همانند سال پیش
خود را دوباره در دل قالیچه جا کند
او می‌رسد که از پس نه ماه انتظار
راز درخت باغچه را برملا کند
او قول داده است که امسال از سفر
اندوه‌های تازه بیارد، خدا کند
او می‌رسد که باز هم عاشق کند مرا
او قول داده است به قولش وفا کند
پاییز عاشق است، وَ راهی نمانده است
جز اینکه روز و شب بنشیند دعا کند
شاید اثر کند، وَ خداوندِ فصل ها
یک فصل را بخاطر او جا به جا کند
تقویم خواست از تو بگیرد بهار را
تقدیر خواست راه شما را جدا کند
خش خش ... ، صدای پای خزان است، یک نفر
در را به روی حضرت پاییز وا کند...
اون سال پاییز نخواست
که ساعتِ مچی شو یه ساعت به عقب تر برگردونه.
میگفت از اینکه دیر برسم
می ترسم.
بذار زمان گولم بزنه،
یا چه میدونم ...
بهم یادآوری کنه
که داره دیر میشه!
همیشه وقتی ازش ساعتو می پرسیدم، میگفت هشت ِ من!هفتِ شما.
یا وقتی می خواستیم
قرار بذاریم
بهش میگفتم توی کافه می بینمت، ساعتِ شیشِ تو.
دیگه عادت کرده بودم
که ثانیه ها و دقیقه های اون برام با همه ی آدم های اطرافم متفاوت باشه!
اما کم کم
اون شور و هیجان،
اون دلدادگی از بین رفت.
انگار که زندگی به حالت تکرار و عادیِ روزمره ی خودش برگرده .
مث ساعتی که با اومدن بهار،
دوباره میره به سمت جلو.
چند سال بعد که دیدمش!
هنوزم همون ساعت رو به مچش بسته بود.
بهش گفتم که نمیدونم
از کجا،
همه چی تموم شد
گفت:دیر کردی،
خیلی دیر کردی!
نگاهی به ساعتش کردم
و گفتم با ساعته تو یا....
حرفمو قطع کرد .
گفت : ساعت ِ دلم
از اون روز به بعد فهمیدم
که عشق،
یعنی با ساعت دلِ آدمی که دوسش داریم
هماهنگ باشیم!
نذاریم صدای تیک تاکش از بین بره...
نذاریم بخوابه
همین!
شبی در شب ترین شبها، تو ماهم می شوی آیا؟
تو تسلیم تماشای نگاهم می شوی آیا؟
شبیه یک پرنده، خیس از باران که می آیم
تو با دستان پر مهرت، پناهم می شوی آیا؟
پس از طی کردن فرسنگها راهی که می دانی
کنار خستگیها، تکیه گاهم می شوی آیا؟
شناکردن میان خاکهارا من بلد هستم
تو اقیانوس موج؛ آماج راهم می شوی آیا؟
نگاه ناشیانه ؛من به هستی داشتم عمری
تو تصحیح تمام اشتباهم می شوی آیا ؟
اگر بی روز و بی تقویم ماندم من
به وصل فصلهایت سال و ماهم می شوی آیا؟
برای دوستم داری گواهت بوده ام عمری
برای دوستت دارم گواهم می شوی آیا؟